Menu

piątek, 9 grudnia 2016

Kłopoty Pierdziocha [WIETNAM]

 Wspaniały hostel Pierdziocha 
Jak to niewiele trzeba, aby otworzyć własny biznes... W mojej głowie zawsze wyglądało to na nieco skomplikowane. Trzeba spełnić pełno warunków prawnych itd., nie łatwe zadanie.  Nic bardziej mylnego! Pierdzioch miał pomysł na hostel i go po prostu zrealizował. Postanowił wynająć duży pokój w wielkim domu (ten sam w którym przebywałem) i co później? Otworzyć hostel w tymże pokoju, bez żadnych konsultacji z osobą, która owe pomieszczenie mu wynajęła. Później wystarczy kupić najtańsze materace i łóżka, kilka koców i poduszek i gotowe. Nic bardziej prostszego, można teraz tylko zarabiać wietnamskie miliony.


Niestety... właściciel budynku, gdy tylko dowiedział się o tym fakcie, nie był zadowolony. No kurczę,  jak to możliwe? Przecież dostaje opłatę miesięczna za wszytko.... Takie przynajmniej były argumenty Hindusa. Nie mógł on pojąć dlaczego właściciel jest taki wściekły.... Kłócili się każdego dnia, a goście hostelowi kolejno się ewakuowali, aż został jedynie Frank, Staś i ja.

Pierdzioch poszukiwał nowego miejsca na swój biznes, ale nie mógł go znaleźć, gdyż jak twierdził wszyscy byli głupcami i robili problemy bez powodów. No bo jak można się nie zgodzić na hostel w wynajętym pokoju?! Złość kipiała w nim, a wyładowywał ją na Franku. Na szczęście nie musiałem na to patrzeć, gdyż tego dnia byłem cały dzień w pracy, a po powrocie z niej postanowiłem wraz ze Stanisławem wyjść i zjeść pyszne wietnamskie jedzenie -  nasz pożegnalny posiłek (następnego dnia Staś ruszał w dalszą drogę, a ja wyprowadzałem się do nowego miejsca).


Pożegnalny prezent od Stanisława

niedziela, 4 grudnia 2016

Ciekawi ludzie [WIETNAM]

Jednym z plusów przebywania w hostelu jest możliwość poznania ciekawych ludzi. Nie inaczej było także u Pierdziocha. Przeżyłem noc w jego hostelu, a rano, w promieniach słońca wpadających przez okno, miałem możliwość przyjrzeć się wszystkiemu i wszystkim. Nie było już dymu z kadzidełek, widoczność była 100%.  W małym radyjku cicho pobrzękiwały modlitwy sikhów. 
 Na jednym z piętrowych łóżek była kobieta z dwiema córkami - bliźniaczkami. Dziewczynki miały około 8 lat i były przeurocze, wszyscy mieszkańcy pokoju bardzo je lubili. Ich mama była piękna kobietą, miała 36 lat, ale wyglądała o wiele młodziej - na jakieś 25/27. W Wietnamie oczekiwała na wizę do Japonii. Zdążyła także opowiedzieć mi kilka swoich życiowych historii. Jedną z nich była opowieść o tym jak jej były chłopak prawie ją zabił. Otrzymała postrzał w szyje i niemal się wykrwawiła, szczęśliwie ktoś ją znalazł i szybko zabrał do szpitala. Pokazała swoją bliznę - była sporych rozmiarów. Również miała spora kolekcje zdjęć przeróżnych narkotyków, spisywała nazwiska różnych osób i szczegóły dotyczące ich fachu. Jako, że była w Wietnamie dość długo i w ogóle nie pracowała, miałem swoją teorie, że szantażuje ona jakiś dilerów narkotyków dzięki czemu ma pieniądze, a jednocześnie, aby być bezpieczna z dziećmi ukrywa się w Wietnamie. 
Innym mieszkańcem pokoju był sympatyczny gruby chłopak bez jednej ręki. Był on Wietnamczykiem. Mieszkał w hostelu ponieważ było to dla niego tańsze niż wynajęcie mieszkania. Taka była oficjalna wersja, później jednak powiedział, ze nie dogaduje się z rodzicami i postanowił się wyprowadzić. Kolejnym był Patric - chłopak z dredami pochodzenia polskiego, ale już narodowości niemieckiej. Przybył on do Wietnamu by uczyć angielskiego. Zasugerowałem mu by szukał pracy także jako nauczyciel niemieckiego ponieważ było sporo osób w Wietnamie, które chciały się uczyć tego języka. Dostał on także sporo pomocy od starszego Brytyjczyka, który mieszka w Azji około 10 lat już i także uczył angielskiego. David (bo tak miał na imię ten starszy Brytyjczyk) miał około 40 kilku lat i pochodził z Walii. Stał się on moim sąsiadem ponieważ pan Pierdzioch sprawił nowe piętrowe łóżko i ja zająłem górne piętro, a David dolne. Często z nim rozmawiałem o jakichś pierdołach. Głównym tematem wszytkich były wybory prezydenckie w USA. W pokoju był również Frank. Pochodził on z Chin i przybył do Wietnamu w poszukiwaniu pracy. Pan pierdzooch dał mu możliwość pomagania w hostelu, dzięki czemu Frank mieszkał i jadł za darmo. Jego historia jest także dość skomplikowana. Pochodził on z małego miasta (jak to Chiny małe miasto, raptem ponad milion mieszkańców). Nie chciał jednak pracować w Chinach ponieważ nie chce mieć kontaktu z rodzicami. Postanowił uciec do innego kraju by się odciąć od nich. Nie wiem jaki był powód tego odcięcia, nigdy nie pytałem w każdym razie musiał być bardzo nieszczęśliwy.  W Chinach to dzieci opiekują się rodzicami na starość, utrzymują ich i często mieszkają ciągle pod jednym dachem, może to sprawić sporo problemów gdy trzeba utrzymać własne dzieci i rodziców.
Po tych wszystkich historiach pomyślałem sobie, że idealnie nadaje się do tego hostelu. Przyjechałem do Wietnamu na 3 miesięczny kontrakt. Niestety warunki jakie obiecano, a jakie zastałem różniły się diametralnie. Dostałem mieszkanie, ale pracy, która miałem mieć nie było. Miałem pracować jako model (co jest śmieszne dla mnie, ale stwierdziłem, ze nawet jak będzie lipa to warto pojechać o się przekonać niż żałować całe życie). Agencja dla której pracowałem nie załatwiała zleceń, tzn starała się, ale wymyślała tak nierealne ceny dla swoich klientów, że w ogólnym rozrachunku decydowali się oni na modeli z innych firm. Nawet gdy ktoś był w stanie zapłacić agencji wysoka cenę to model dostawał śmieszne pieniądze. Gdy byłem chory nie miałem nawet na lekarstwa, gdy zatrułem się także nie byłem w stanie kupić żadnych lekarstw więc zatrucie męczyło mnie niemiłosiernie długo. Postanowiłem szukać pracy na własna rękę. Po raz kolejny stałem się nauczycielem angielskiego oraz znalazłem sporo zleceń dla modeli za bardzo dobre pieniądze. Oczywiście robiłem to wszytki na boku bez wiedzy agencji gdy ci życzyli by sobie za moje dodatkowe zlecenia 40% (za rzekomą opiekę nade mną). Po otrzymaniu od agencji wszystkich pieniędzy za moje drobne zlecenia postanowiłem się wyprowadzić od nich - bez uprzedzenia. Zostawiłem jedynie kontrakt, którego nigdy nie podpisałem za to narysowałem wymowny rysunek. Jak się okazało nie byłem jedynym modelem, który odszedł. Wszyscy jak jeden mąż odchodzili i żyło im się o wiele lepiej pracując na własna rękę. Wielu z nich zaoferowało mi pomoc i gdyż przechodzili przez podobne rzeczy w tej agencji. Wyprowadziłem się i trzeba było znaleźć nowe miejsce. Tak też trafiłem do hostelu pana Pierdziocha, u którego mieszkało tak wielu ciekawych ludzi. 
Wszyscy wymienieni przeze mnie mieszkańcy hostelu pozostawali w nim najdłużej. Jestem z nimi nadal w kontakcie.  Inne osoby pojawiały się na dzień maks dwa więc nie było szansy na zapoznanie się.
Pan Pierdzioch dbał o wszystkich, starał się być dobrym gospodarzem. Robił śniadania, indyjskie mikstury lecznicze gdy ktoś był chory (ja dostałem jedna na gardło - smakowało to niezbyt dobrze, ale pomogło). Z czasem z pokoju zniknęły wszystkie podłogowe materace, a zastąpiły je łóżka piętrowe. 
Pewnego dnia do hostelu przybył inny Polak. Staś - bo tak miał na imię - jest jedna z najciekawszych osób jakie spotkałem. Dojechał do Wietnamu autostopem z Polski. Gdy myślę ile ja przejechałem kilometrów autostopem, a ile on czuję się tak jakbym nigdy nie jechał w taki sposób. W każdym razie bardzo polubiłem Stanisława. Jego przygody były mega ciekawe. Był on w tym hostelu, podobnie jak i ja do końca egzystencji tego miejsca. Pan Pierdzioch wkrótce miał spore kłopoty (o tym będzie następnym razem), trzeba było się ewakuować...

Kontrakt, który zostawiłem - stał się on sławny wśród wszystkich modeli w Sajgonie.
Od lewej - Pierdzioch, Staś i ja 








czwartek, 1 grudnia 2016

Pan Pierdzioch [WIETNAM]

Trochę to zajęło zanim pani taksówkarka odnalazła hostel, do którego zmierzałem. Istotnie nie było to łatwe, gdyż nawet GPS twierdził, że adres nie istnieje. Pytaliśmy ludzi po drodze, aż w końcu jedna duszyczka wietnamska pomogła nam. Aby dojechać do hostelu trzeba było wjechać w prywatne podwórze. Do około stały piękne wille, przez chwile myślałem, że to nie możliwe, aby mój tani hostel znajdował się w takim miejscu... a jednak. Zatrzymalismy się pod dokładnie takim samym adresem jaki miałem zapisany w swoim telefonie. Zapłaciłem i podziękowałem grzecznie pani za dziele dowiezienie mnie na miejsce. 
Wszedłem do bardzo ładnego budynku. Ukazał mi się ogromny biały pokój z kilkoma skórzanymi kanapami i niskim szklanym stołem.  Na jednej z kanap siedział młody chłopak (Frank). Recepcji jednak nie było w zasięgu mojego pola widzenia. Nie bardzo wiedziałem gdzie mam się udać. Ów chłopak przemówił. Miałem kłopot by go zrozumieć ponieważ mówił bardzo cicho, a do tego bardzo niewyraźnie. Po chwili dotarło do mnie, że mówi, abym poszedł na kolejne piętro. Istotnie po prawej stronie były piękne, ciemno-brązowe drewniane, kręte schody. 
Wtaszczyłem moja nieszczęsną, wielką walizkę na pierwsze piętro (nie znoszę mieć walizki podczas podróży, ale tym razem niestety byłem na nią skazany). “I co dalej?” myślałem, ujrzałem kilka drzwi, ale które miałem wybrać to nie mialem pojęcia. Stałem tak przez chwilę w bezruchu, aż w końcu młody chłopak z piętra niżej dołączył do mnie i powiedział mi, wskazując na jedne z drzwi, że to tutaj. Przekręciłem klamkę i otworzyłem niepewnie drzwi. Pierwsze co to uderzyła mnie ściana dymu - do tej pory nie wiem czy to było kadzidełko na komary, czy może jedno z tych jakie palą w świątyniach. Probowałem coś dostrzec, ale światło było słabe, a mgła utworzona przez dym ograniczała widoczność. Nie mniej jednak w pokój był obszerny, stało w nim kilka lóżek piętrowych, a na podłodze leżało kilka materaców. Przy jednej ze ścian stało biurko z komputerem, przy którym siedział około 40/50 letni Hindus. 
Pan Pierdzioch (bo tak nazwałem owego Hindusa) był właścicielem tego “przytułku”, który szumnie nazywał hostelem (w zasadzie to “właściciel” to raczej zle słowo, powinienem raczej nazwać go pomysłodawcą). Na głowie miał biały turban, na nosie małe okulary, do tego posiadał długą siwą brodę z warkoczykiem. Zaliczał się on do sikhów (Jeżeli ktoś nie wie co to jest sikhizm  to tu jest link do wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sikhizm). Powiedziałem mu, że ma rezerwację i chciałem się zameldować. Pan Pierdzioch wesoło zaczął szukać w swoim komputerze mojej rezerwacji. Trwało to sporo czasu, gdyż w trakcie szukana mojej rezerwacji oferował mi herbatę oraz jakieś indyjskie smakołyki. Opowiadał on różne historie, skacząc z tematu na temat tak szybko, że generalnie nie miałem bladego pojęcia o czym on mówi.  Po odszukaniu mojej rezerwacji dostałem swój materac. Był on w tym samym pomieszczeniu. Pierdzioch nazywał owy materac futonem (tradycyjne japońskie posłanie) - ja natomiast jako osoba śpiąca wielokrotnie w futonach, wiedziałem, że futon to to nie był.   Nie czepiajmy się jednak. Nie byłem pewny czy dobrze robie zostając w tym miejscu. To miejsce było super dziwne. Nie wiedziałem już czy nadal jestem w Wietnamie, czy może w jakiś bliżej nieokreślony sposób przeniosłem się do Indii.  Wszystko znajdowało się w jednym dużym pokoju - recepcja, pokój sypialny, prowizoryczna kuchnia (lodówka i przenośna kuchenka elektryczna z jedną płytą grzewcza) no i jakże wspaniała łazienka. 
Łazienka była cala przeszklona, na szczęście szkłem matowym wiec nikt nie mógł nic zobaczyć. Zamkniecie polegało na zaczepieniu hakiem od wieszaka na ubrania poręczy przy drzwiach (gdyby ktoś chciał wejść, w czasie gdy było zajęte, co najwyżej odchyliłby drzwi na jakieś 20 cm - dość szeroko, aby wszystko zobaczyć). Przeszklona ściana nie sięgała jednak do samego sufitu. Była wysoka na około 2 metry podczas gdy pokój miał ze 2,5 metra wysokości... “No to powodzenia” pomyślałem, jak tu w spokoju się umyć nie mówiąc juz o puszczeniu klocka.
Siedziałem tak na swoim materacu próbując wyciągnąć niezbędne mi rzeczy do spania, chłonąc to miejsce i obserwując innych lokatorów w pomieszczeniu zajętych swoimi sprawami. Pan Pierdzioch  wciąż nawijał do co poniektórych o jakichś mało istotnych rzeczach. W zasadzie mówił obustronnie. Jedną strona wychodziły mu słowa, a druga pierdy. Pierdział bez żadnych zahamowań, dlatego też nazwałem go panem Pierdziochem. Zastanawiałem się czy Pierdzioch robi to umyślnie, czy może przypadkowo, a może, aby dodać otuchy komuś kto był w pięknej oszklonej toalecie starał się opanować głośne pierdy, by nikt nie usłyszał. 
Długo nie moglem zasnąć zastanawiając się gdzie ja właściwie jestem, czy na pewno powinienem tu zostawać na kilka dni? Ogólnie stwierdziłem, że trzeba to jednak potraktować jako przygodę... i taki też był cały mój pobyt w tym miejscu.